Ik beweer: Zolang iemand groeit, zolang iemand vooruitgaat en in beweging is, ben ik tevreden.D. zegt: Soms gaat iemand zo langzaam en maakt zulke kleine stapjes, dat je dingen moet forceren. Sommige dingen moeten gewoon gebeuren, en als het dan niet gebeurt, dan gaat de zweep erover.
Ik ben er stil van. Ik wil niet meteen een tegenwerping doen, al voel ik die haast onstuitbaar in me opkomen. Daarmee zou ik enkel maar mijn gesprekspartner ertoe brengen haar standpunt met nog groter stelligheid te verdedigen, en dat is nu niet wat ik wil. Ik wil in dialoog met elkaar onderzoeken of dat kan: iemands ontwikkeling versnellen door de druk op te voeren.
Dus mijn tegenwerpingen houd ik voor mezelf. Maar bij mezelf denk ik: iemand kan alleen groeien vanuit een eigen verlangen. Je komt alleen je drempels over als je dat zelf wilt. Als iemand zegt dat je moet, met de zweep in de aanslag, dan blokkeer je. Dan ga je met je hakken in het zand, of je wordt onzeker. Je hebt dan de rust niet om de hoogte van die drempel in te schatten en bij jezelf na te gaan of je die hindernis kunt nemen, of dat je eerst met een kleinere stap moet beginnen. Dat is iets wat je alleen voor jezelf kunt inschatten. Een ander kan dat niet voor jou doen. Duwen helpt niet. Het werkt juist averechts.
Ik beweer: je kunt mensen niet harder laten groeien door te duwen. Je kunt iemand wel helpen door hem bewust te maken van wat hij wil, wat hij zelf wil. Heel veel mensen hebben geen antwoord op die vraag: wat wil jij? Je kunt beginnen met iemand die vraag te stellen, zodat hij zich bewust wordt dat hij er geen antwoord op heeft. Misschien begint hij er dan over na te denken. Misschien komt hij dan mettertijd te weten wat hij wil. En als hij dan weet wat hij wil, dan kun je hem helpen door de legitimiteit van dat verlangen te onderkennen, en het verlangen aan te wakkeren. Wie weet, hem in praktische zin te ondersteunen bij de verwezenlijking ervan.
Op die manier kun je iemand stimuleren in zijn ontwikkeling. Een andere manier lijkt mij niet denkbaar.
Nochtans ben ik benieuwd of D. een concreet voorbeeld kan noemen van iemand die zij door druk uit te oefenen heeft kunnen forceren tot groei.
Ben nog meer geïnteresseerd naar jouw voorbeelden waarin iets moet gebeuren, er tenslotte, als het dreigt niet te gebeuren geen, dwang plaats vindt het en eind van het verhaal is dat het toch gebeurt.
BeantwoordenVerwijderenWederom weer een sterk blog!
Groet,
Han
Een boeiende kwestie die mij al heel lang bezig houdt om diverse redenen; Werkzaam in het onderwijs en als vader van twee opgroeiende jongens (10 en 13 jaar).
BeantwoordenVerwijderenHet antwoord heb ik nog niet gevonden. Wel een praktijkvoorbeeld uit eerste hand. Ik neem je even mee naar 30 jaar geleden.
We woonden naast elkaar, zelfde familienest, twee neven dus.
Beiden net zo slim, tenminste kijkend naar onze basisschoolloopbaan. Ik 1 jaartje ouder, het VO in gegaan met VWO advies.
Hij vanhetzelfde (of HAVO).
Beiden van het zelfde 'soort', op zoek naar grenzen in de puberleeftijd, de ruimte van het dorp opgezocht en gevonden. Meer aandacht voor het biertje in het cafe, dan het serieuze in het leven.
Onze begeleiding van huis uit was het enige dat verschil maakte.
Als ik voor zijn deur stond, vond ik zijn moeder die er op stond dat hij zijn huiswerk maakte. Pas dan was er tijd voor mij.
Ik had alle tijd, er was geen controle van huis uit, (of ik accepteerde het niet).
Hij rondde zijn HAVO opleiding met succes af, en vervolgde zijn studie aan de HEAO.
Ik ging met de hakken over de sloot, en via de MAVO na vele omwegen en diverse studies de benodigde diploma's (hbo en post hbo) om te komen waar ik nu ben.
Wat werkt? Druk van bovenaf (mijn neef) of vertrouwen en ondersteuning?
Het is de worsteling die ik bij velen zie, en waar ik nu met twee puberzonen, ook voor sta.
De druk van bovenaf zou bij mij niet hebben gewerkt, ik heb van het vele vallen en opstaan veel geleerd.
Met liefde en vertrouwen is er veel goed te maken.
In essentie ben ik het dus met jouw blog eens, maar of het voor ieder kind altijd het beste is?
Spreek me over een jaar of tien, als onze jongens in de twintig zijn, nog eens. Wie weet tot welk inzicht ik dan ben gekomen.
Groet,
Jeroen